Verloren tijd blijft kwijt

Deze blog en titel zijn geïnspireerd op het prachtige liedje ‘Verloren tijd blijft kwijt’ van Stephanie Struijk, waardoor ik diep geraakt werd.

Voor sommige dingen is het op een bepaald moment in je leven te laat. Dan worden keuzes voor je gemaakt door het verstrijken van de tijd, of je dat nu wilt of niet. Het besef dat verloren tijd kwijt blijft, maakt mij verdrietig, maar het geeft ook ruimte. Illusoire clichés als ‘het is nooit te laat om…’ en ‘je hebt altijd alle mogelijkheden om…’ kunnen overboord. Eindelijk mag ik rouwen om wat er niet (meer) is, nooit geweest is en nooit zal zijn.

Oorspronkelijke foto door Rob Bates via Unsplash

Graag had ik in mijn adolescentie wat steviger in het leven gestaan en bewustere keuzes gemaakt. Helaas was dat niet zo. In mijn jonge leven heb ik veel gekampt met depressies, waardoor ik voor mijn gevoel niet dezelfde keuzes kon maken als mijn leeftijdsgenoten. Pas rond mijn vijfendertigste lukte het mij – na het doorworstelen van mijn allerdiepste dal – om weer echte levensvreugde te voelen en van het leven te kunnen genieten. Nu ik de veertig gepasseerd ben, voel ik mij veel lekkerder in mijn vel dan toen ik jonger was. Ik voel mij beter in mijn lichaam en op deze aarde ingedaald.

Ik ben heel blij dat ik de levenszin opnieuw gevonden heb, maar soms kan ik met vlagen ineens heel verdrietig zijn om wat ik gemist heb en om wat ik nooit heb kunnen doen. Het allerverdrietigste vind ik dat ik door mijn levensworstelingen nooit aan het krijgen van kinderen toegekomen ben. Ik heb er niet eens bewust over na kunnen denken door de voortdurende zielenstrijd die ik voerde. Bovendien leek het mij best ingewikkeld om een kind op aarde neer te zetten terwijl ik zelf helemaal niet blij was met het leven.

In de tijd dat vriendinnen zwanger werden en kindjes kregen, ging ik scheiden van mijn toenmalige partner. Niet omdat hij zo verschrikkelijk was, maar omdat ik totaal de verbinding met mijzelf en hem kwijt was. Ik had het gevoel dat ik mijzelf moest hervinden, wat zeker ook zo is geweest. Ik denk niet dat ik het in die relatie had gered, ik voelde mij gewoonweg niet gelukkig met mezelf en met hem.

In de periode tussen mijn dertigste en vijfendertigste zie ik mijzelf steeds op foto’s staan naast een zwangere vriendin of met een kindje van een vriendin in mijn armen. Ik wist totaal niet wie ik was. Ik was altijd de (alleenstaande) vriendin van een zwangere of net bevallen vriendin. Ik moest altijd maar leuk doen met en over de kindjes, of ik daar nu zin in had of niet. Een lastige tijd vond ik dat. Het was iedere keer weer een klap in mijn gezicht om te horen dat er weer een vriendin in blijde verwachting was. Ik ben opgelucht dat die periode voorbij is, de kindjes al wat groter zijn en de situatie alweer wat vertrouwd is. Nog steeds vind ik het lastig om te horen als een vrouw zwanger is, omdat ik dit zelf nooit meegemaakt heb en wellicht ook nooit mee zal maken. Dan wordt er toch een diep verdriet in mij geraakt.

Kinderloze vrijheid

Toch, als ik diep in mijn hart kijk, weet ik niet of ik daadwerkelijk wel een kind had gewild en aangekund. Een kind krijgen en opvoeden lijkt mij een enorme verantwoordelijkheid. Mij lijken de lasten van het hebben van een kind eerlijk gezegd zwaarder dan de lusten. Wellicht is dat mijn persoonlijke beleving. Doordat ik niet gebonden ben aan (de zorg voor) een kind, heb ik een bepaalde vrijheid die moeders niet hebben. Kinderloze Vrijheid.

Het niet krijgen van een kind is echter net zo goed een zware verantwoordelijkheid. Een laatstelijnster (een vrouw die geen kinderen (dochters) krijgt en de laatste in de vrouwenlijn is) draagt namelijk de ‘last’ – maar ook de kwaliteiten – van alle voormoeders met zich mee. Stel je voor: voor mij waren er moeder na moeder na moeder na moeder. Zo kun je teruggaan tot in de oertijd. Bij mij stopt het. Ik maak ‘het besluit’ om de lijn niet voort te zetten. Ik geef mijn voormoederlijke erfenis niet door aan een kind. Wat een verantwoordelijkheid is dat!

Een laatstelijnster kan haar genen, haar nalatenschap niet aan haar kind overdragen. Zij moet (mag) zichzelf ontzettend goed op aarde neerzetten, beter nog dan vrouwen met kinderen omdat zij de laatste ‘lichting’ is van haar voormoederslijn. Vaak zijn laatstelijnsters degenen die het familiekarma opschonen. Als je hierover meer wilt weten, kijk dan op http://www.beweegreden.org/ode.html (Ode aan de laatste van de vrouwenlijn van Anneke Wittermans). Razend interessante materie.

Natuurlijk zijn er vrouwen die ook nog na hun veertigste moeder worden. Mijn eigen oma werd met drieënveertig nog moeder van mijn moeder, wat in die tijd geen bewuste keuze was, maar ‘gewoon’ gebeurde. Iedereen is hier natuurlijk vrij in, maar voor mij persoonlijk voelt het niet goed om boven mijn veertigste nog (bewust) aan kinderen te beginnen. Bovenal: kinderen ‘neem’ je niet, maar als je geluk hebt, worden ze je gegeven. Dat is mijn gevoel erover.

Even terug naar verloren tijd blijft kwijt. Ik kan nu wel blijven treuren om wat er niet (meer) is, nooit geweest is en nooit zal zijn. Dit heeft echter geen zin. Als ik daar te lang in blijf hangen, is de kans groot dat ik weer in een depressie terechtkom en dat is het laatste wat ik wil. Dus bekijk ik het van de andere kant.

Als mijn leven niet gegaan was zoals het gegaan is, had ik nooit zoveel levenswijsheid en zelfkennis verworven als nu en zou ik niet de levensvreugde voelen die ik nu voel. Ik kan nu heel blij met en dankbaar zijn voor iets heel kleins, wat ik vroeger absoluut niet kon.

Als ik op mijn dertigste niet gescheiden was en huisje-boompje-beestje-kindje had gekregen, had ik nu misschien wel kinderen gehad, maar ik betwijfel of ik dan gelukkig was geweest. Dan had ik immers niet de mogelijkheid gehad om mijzelf te hervinden en verbinden met al wat leeft. Misschien had ik dan wel kinderen gehad, maar uit wanhoop een heel andere keuze gemaakt en was ik er nu niet meer geweest.

Als mijn leven niet gegaan was zoals het gegaan is, was ik niet op mijn veertigste mijn grote liefde Pascal tegengekomen. Met wie ik nu heel veel liefde deel en voor wie ik heel veel liefde voel. Ik ben weer in staat om liefde en levensvreugde te voelen en dat is het allerbelangrijkste, daar ben ik heel dankbaar voor.

Verloren tijd blijft kwijt, maar ik ben een grote liefde rijker. Mezelf.

Beluister hier het mooie nummer Verloren tijd blijft kwijt van Stephanie Struijk, met de prachtige songtekst erbij: https://www.youtube.com/watch?v=eFr0xIEJ60M